اگردنیای مادنیای سنگ است***بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است***اگردنیای مادنیای درد است***بدان عاشق شدن ازبحر رنج است***اگرعاشق شدن پس یک گناه است***دل عاشق شکستن صدگناه است***

کجارفتی که دلتنگم برایت****برای لحظه ای ازخنده هایت***به دریای نگاهم ساحلی نیست****که جاماندبرایم ردپایت****وامشب درکنارقاب خالی****دلم رامی کشانم درهوایت****

عشق یعنی، التماس وانتظار****عشق یعنی،بوسه ای بردست یار**عشق یعنی،هرچه دارم مال تو**عشق یعنی،پاودل دنبال تو****عشق یعنی،خال وابرویی کمان**عشق یعنی،تاابدبامن بمان****

زندگی یک بازی دردآوراست،زندگی یک اول بی آخراست.زندگی کردیم اماباختیم،کاخ خودراروی دریاساختیم. لمس بایدکرداین اندوه را،بر کمربایدکشیداین کوه را، زندگی راباهمین غمهاخوش است، باهمین بیش وهمین کم ها خوش است.

نازنین من،مباداناکسان بویت کنند.بابدان کمترنشین ترسم که بدخویت کنند.باهرکه خواهی یارباش، گفتمت هوشیارباش.

دوست صادق آن است که درغم وشادی ماشریک باشد******خوشبختی ماراده برابرکند***ویک نیمه ازغممان رابه دوش کشد**

لبخندزدی وآسمان آبی شد***شبهای قشنگ خردادمهتابی شد**پروانه پس ازتولدزیبایت*****تاآخرعمرغرق بی تابی شد****

باقلبی ازعشق*************باخطی ازحریرمحبت********باجملهای کوتاه************درخطی صاف************برروی یک برگه کهنه ازیاس***می نویسم دوستت دارم***

نخواهم گل،که گل بی اعتباراست. تمام عطرآن فصل بهاراست. توراخواهم ازتمام گل های عالم. که عطرآن همیشه ماندگاراست.

زندگی کاروانیست زودگذر: خرابه ایست ناپایدار،آهنگیست نیمه تمام: تابلویی است زیباوفریب دهنده،می سوزدومی سوزاندوهیچ چیزدرآن رنگ حقیقت نمی گیردبه جزمحبت.

دردادگاه عشق قسمم قلبم بود. وکیل دلم، وحضارجمعی ازعاشقان ودلسوختگان،قاضی نامم رابلندخواندوگناهم رادوست داشتن تواعلام کرد.ومحکوم شدم به تنهایی ومرگ،کنارچوبه ی داراز من خواستند،تاآخرین خواسته ام را بگویم،ومن گفتم به تو بگویند،دوستت دارم.

تقدیرچنین بودکه پروانه بسوزد، رنگینه پرآن عاسق دیوانه بسوزد، تقدیرچنین بودکه مجنون پریشان، ازعشق رخ لیلی دردانه بسوزد، تقدیرچنین بودکه ساقی زغم خویش،درمیکده باساغروپیمانه بسوزد.

آدمک آخردنیاست بخند،آدمک مرگ همینجاست بخند،دست خطی که توراعاشق کرد،شوخی کاغذی ماست بخند،آدمک خرنشوی گریه کنی،کل دنیاسراب است بخند،آن خدایی که بزرگش خواندی،به خدا مثل توتنهاست بخند.

درسرزمی رؤیای من روزی عشق ونفرت به هم رسیدند،عشق به نفرت گفت:می خواهم بهتر بشناسمت،ازبهترین چیزهایت بگو نفرت ازبی وفایی گفت.وبعدنفرت به عشق گفت:می خواهم بهتر بشناسمت ازبدترین چیزهایت بگو، وعشق تنهاازجدایی گفت.وآن روز بودکه نفرت سرزمین من عاشق شد.

عشق زیبائیهایی دلخواه رادرمعشوق می آفریند،ودوست داشتن زیبائیهای دلخواه رادردوست می بیندومیابد. عشق یک فریب بزرگ وقوی است،ودوست داشتن یک صداقت راستین وصمیمی،عشق بینائی رامی گیردودوست داشتن بینائی رامی دهد.

عاشقی رابردلم بخشیدورفت،عشق رادرقلب من اودیدورفت . من به یادش روزوشب سر می کنم، بی وفااندوه من رادیدورفت. باسکوتش قلب من دیوانه شد، بی صدأزپیش من خندیذورفت. اشک باران شدزمین ازرفتنش،اشک رادرچشمان من اودیدورفت.

زهوای عشق ناله کردم،هیچکس یادم نکرد. درقفس جان دادم صیادآزادم نکرد. آنقدرسیم قفس به سینه ام آوردفشار، آرزوم مرگ کردم،مرگ هم یادم نکرد.

سیب سرخی رابه من بخشیدورفت ساقه ی سبز،دلم راچیدورفت. عاشقی های مراباورنکرد، عاقبت برعشق من خندیدورفت. اشک درچشمان سردم حلقه زد،بی مروت گریه ام رادیدورفت.

روزی سپری شدبه امیدی که شب آید،شب آمدودیدم به دلم تاب وتب آمد،ای دوست دعاکن من بیچاره مبادا،درحسرت دیدارتو جانم به لب آید.

**قسمت این بودکه هم خانه ی توفان باشم** **درتوبگریزم وازخویش گریزان باشم** **قسمت این بودکه توپرده نشین باشی ومن** **چون سرزلف زلال توپریشان باشم** **بوزدزمزمه ی زلف سیاهت درشهر** **من ولی خانه نشین باشم وپنهان باشم** **تونفسهای غزل خیزشقایق باشی** **من ولی خوارترین خاربیابان باشم** **قسمت این بودکه من ابرشوم گریه کنم**قسمت این بودکه بایادتوباران باشم**
ادامه مطلب